Dr. Rob was here

Zijn zachte, Noord Limburgse accent verhult niet de onheilspellende grijns waarmee hij een lange, dikke naald uit de steriele verpakking trekt. Mysterieus zwijgend schudt en mengt hij de inhoud van twee kleine glazen ampullen, waarna hij de vloeibare inhoud zorgvuldig opzuigt in een injectiespuit.
Ik ben niet bang voor naalden, maar bij de aanblik van deze joekel krijg ik het toch een klein beetje benauwd.
“Waar moet die in?”, vraag ik stoerder dan ik me voel terwijl ik overweeg mijn shirt weer over mijn ontblote schouders te trekken.

Bij reizen horen risico’s. En alhoewel de meeste ongelukken nog steeds thuis gebeuren en je ook in Nederland ziek kan worden, heb je hier toch net iets minder kans op malaria of gele koorts dan in bijvoorbeeld Zuid Amerika.
Nou ben ik geen doemdenker, maar als ik mag kiezen ga ik liever een tempel bezoeken in het buitenland dan een ziekenhuis, dus maakte ik een afspraak met een organisatie die reisvaccinaties verzorgt. De online prikken-adviseur van thuisvaccinatie.nl vertelt me dat ik er met één afspraak niet ben, en we plannen mijn hele agenda vol.

De eerste prikdokter die bij mij thuis komt heet dokter A-Tjak, en terwijl ik stiekem moet lachen omdat zijn naam wel erg goed bij zijn beroep past, informeert hij me over alle mogelijke manieren waarop ik aan mijn einde kan komen tijdens m’n reis.
Difterie, tyfus, malaria, rabiës, hepatitis, encefalitis, gele koorts, het is me nogal een lijstje, maar gelukkig heeft hij overal een middeltje tegen en voor ik het weet tjakt dokter A-Tjak twee prikken in m’n arm. Hepatitis B en buiktyfus, noteert hij in mijn vaccinatieboekje, met een datum en een stempel.

Een paar weken later komt dokter Rob. Dokter Rob komt ergens uit de buurt van Venlo gok ik, en heeft lange, dunne vingers, waarmee hij geroutineerd de spuitjes van vandaag in orde maakt.
De prik links is tegen hepatitis B, en daar voel ik niks van. De prik rechts is een ander verhaal. Alleen al het prepareren ervan is een heel ritueel, waarbij er verschillende ampullen aan te pas komen die met beheerste zwaai- en schudbewegingen gemengd worden. Het is net een gifmenger, denk ik nog, voordat hij de naald in mijn arm steekt.
“Rabiës rechts”, zegt hij met nadruk op de letter ‘R’ in beide woorden, zodat ik bij eventuele bijwerkingen kan aangeven welk vaccin welke klachten heeft veroorzaakt, en ik voel al meteen een forse spierpijn opkomen in mijn bovenarm.

Na deze prikken ben ik er nog niet vanaf. Ik moet in de weken hierna nog twee rabiësvaccinaties, nog één hepatitis B en een gele koorts. Het lijkt net bingo, je mag pas gaan als je boekje vol is.
Naast alle prikken heb ik ook nog wat malariapillen nodig, en krijg ik het advies pijnstillers, diarreeremmers, ORS, pleisters, verbandjes, een tekenpincet, betadine, DEET en een klamboe mee te nemen.

Na het zetten van de vaccinaties vraagt dokter Rob me of hij nog even gebruik mag maken van het toilet voordat hij weer in de auto stapt. Als ik later die avond zelf nog even naar het toilet ga, zie ik op één van de krijtbordjes die aan de muur hangen een groet van de dokter.
‘Dr. Rob was here’, staat er. Ja, dat klopt. En dat heb ik twee dagen gevoeld.