Mijn leven in dozen

We hebben net alles doorgelopen: het contract, de inventarislijst, en de meterstanden. Nog even oefenen met de deur van de berging, die een beetje een moeilijke klink heeft, en even kijken hoe de afvalcontainer open gaat met het bijbehorende pasje.
Als we alles besproken hebben, zetten we alle drie onze handtekening onder het huurcontract en overhandig ik mijn huurders de sleutel van mijn flat.
Hun flat voor de komende zes maanden.
Ze zwaaien nog vanuit de deuropening als ik samen met ons pap en Jan over de galerij naar de lift loop met een beduidend lichtere sleutelbos in mijn broekzak.

Twee weken geleden stond mijn hele huis op zijn kop. Overal stonden verhuisdozen, grote boodschappentassen en vuilniszakken, vergezeld door rollen tape, en dikke stiften om mee op de dozen te schrijven.
Stapels spullen in wel vier categorieën (‘zooi die weggegooid mag worden’, ‘zooi die naar de kringloopwinkel kan’, ‘spullen die opgeslagen moeten worden’ en ‘spullen die ik nog nodig heb’) liggen midden in de kamer en groeien gestaag terwijl mijn kasten steeds leger geraken.
Aangezien de mensen van mijn huurstichting goedkeuring hebben gegeven voor onderverhuur, moeten mijn persoonlijke spullen mijn flat uit. De meubels, al het keukengerei en m’n gereedschap blijven staan, maar mijn kleren, muziekinstrumenten en boeken moeten weg. Gelukkig heb ik bij mijn vorige verhuizing een hoop stevige dozen bewaard en hebben mijn lieve vrienden Désie en Dennis een ruime zolder waar mijn hele leven een half jaar in dozen op me wachten kan.
Afgelopen donderdag was het dan zover: de sleuteloverdracht. ‘Vanaf nu ben ik dakloos’, grap ik in de lift naar beneden, maar gelukkig kan ik de laatste weken voor mijn vertrek bij Jan logeren.

Behalve dakloos, ben ik nu ook werkloos. Afgelopen vrijdag was mijn laatste werkdag.
De hele dag liep ik als een kip zonder kop een beetje verloren door de praktijk. Ik had wel gewoon afspraken in mijn agenda staan – die gelukkig nog enige vorm van structuur op deze rare dag boden – maar een gewone werkdag kan ik het niet noemen.
Nadat de laatste klanten de deur uit liepen, ik alle taken van mijn vele to do- en niet-vergeten-lijstjes afgestreept had en ik mijn behandelkamer een grondige poetsbeurt had gegeven, sloot ik na negen-en-een-half jaar werken voor de laatste keer de deur van de praktijk. Weer een sleutel minder aan mijn bos. Tot over zes maanden.

Om te vieren dat ik de reis van mijn dromen mag gaan maken, hief ik gisteren het glas samen met een hoop lieve vrienden en collega’s tijdens een uitzwaaifeestje.
Mijn ouders hebben keihard gewerkt om er een superleuk feest van te maken. Van gebak tot soep en van statafels tot gekleurde lampjes in de tuin, aan alles hadden ze gedacht.
Met ietwat dubbele gevoelens scharrelde ik tussen mijn gasten rond, maakte praatjes over reisroutes en bagageregels en genoot met volle teugen. Helaas komt er ook aan een leuk feestje een eind, en ik heb regelmatig een flinke traan staan wegpinken toen stuk voor stuk iedereen weer vertrok.

Als afsluiter van deze vreemde en emotionele week, was het vandaag familiedag. Met alle ooms, tantes, neven en nichten een zonnige zondag genieten van elkaars gezelschap, lekker eten en sterke verhalen.

‘Ben je er klaar voor?’, vragen mijn tantes. Ik voel aan mijn sleutelbos. Er hangen nog twee sleutels aan – die van Jan, en die van mijn ouders. ‘Bijna’, antwoord ik. Bijna.