Geweldige Galapagos!

Over het gladde, blauwe water scheuren we richting onze snorkelspot. Een licht wolkendek beschermt ons tegen de verzengende zon en door de vaarwind ontstaat er een prettig briesje op mijn gezicht.
Als ik net lekker aan het ritme gewend ben, vermindert de kapitein plotsklaps vaart. ‘Sharks!’, roept hij en de onmiskenbare, scherp driehoekige rugvinnen van een paar haaien steken boven het wateroppervlak uit. Even later zien we manta’s en schildpadden. En dan…
Orca’s!

Ik ben op de Galapagos eilanden, en gisteren vertrok ik van het eiland Santa Cruz – waar ik over een spierwit strand liep tussen tientallen leguanen en dook met spelende zeeleeuwen – naar Isla Isabela.
Isla Isabela is het grootste eiland van de archipel, maar er wonen de minste mensen. Zesenegentig procent van het eiland is beschermd gebied en de hoofdstraat door het enige dorp is niets meer dan een stoffige zandweg.
Vanochtend vroeg stap ik in een bootje om te gaan snorkelen bij Los Tuneles, bijzondere lavaformaties waar het schijnbaar stikt van het onderwaterleven.
Het boottochtje er naartoe zou een klein uurtje in beslag moeten nemen en ik maak het mezelf zo comfortabel mogelijk.
Als de kapitein een paar keer flink gas terug neemt, zien we de rugvinnen van hamerhaaien en een vluchtige glimp van manta’s.
Dan ineens zien we een wat rondere rugvin het wateroppervlak doorbreken, en de kapitein en de gids roepen enthousiast: ‘Dolphins!!’.
Gretig pak ik mijn telefoon erbij om foto’s te maken terwijl de boot voorzichtig de plek van de rugvin nadert.
Het lijkt me echter een grote rugvin voor een dolfijn, maar ja, ik heb geen idee hoe groot die hier worden.
Als de eigenaar van de rugvin zich wat beter boven het water laat zien, zien we echter duidelijk het typische wit-zwarte uiterlijk van een orca, en we joelen het uit van plezier en ontzag.
Er lijken zeker vijf orca’s rond de boot te zwemmen en ze komen behoorlijk dichtbij om een spelletje met ons te spelen.
Telkens als wij met z’n allen aan één kant van de boot staan – daar waar deze meester van de oceaan zich het laatst heeft laten zien – horen we aan de andere kant het kenmerkende uitblazen van de orca.
Zo lopen we van stuurboord naar bakboord en weer terug, en laten de orca’s zich met moeite af en toe op video of foto vastleggen.
Het is een magisch moment, en iedereen op de boot kijkt elkaar met glimmende ogen aan.
Als de orca’s uiteindelijk de diepte in verdwijnen, zetten we weer koers richting onze snorkelspot.
De grillige lavarotsen en -tunnels, de hoge stekelige cactussen en het heldere water waarin de wolken weerspiegeld worden geven een onaardse, sprookjesachtige sfeer aan deze plek.
Over de scherpe rotsen waggelen watervogels met knalblauwe poten – de beroemde blue footed boobies – en in het water zien we al verschillende grote zeeschildpadden zwemmen.
We mogen nu eindelijk onze snorkelspullen aantrekken en plonzen het zoute water in.
Het is dat ik mijn snorkel verliezen zou, maar anders zou ik met open mond van verbazing hebben rondgezwommen.
We zien wel vijf of zes schildpadden, twee enorme roggen, tientallen haaien en twee zeepaardjes.
Als we op de terugweg moe en voldaan in slaap worden gesoesd door het ritme van de boot, zie ik nog een laatste flits van een gigantische manta.
De Galapagos eilanden zijn echt ongelooflijk magisch!