Planeet Uyuni

Ik zweef, en toch sta ik met beide voeten op de grond, in lauw water, op een metersdikke laag spierwit zout.
Zo ver ik kijken kan is de omgeving wit met blauw. Ik zie wolken op de grond, ik zie auto’s die lijken te vliegen in het oneindige en door de vreemde perspectieven zie ik grote dingen die klein zijn, en kleine dingen die groot lijken.
Ik begeef me in een andere dimensie. Op de aarde maar ook in de ruimte. In het niets en toch in het alles.
De zoutvlakten bij Uyuni zijn buitenaards mooi.

Het staat al jaren hoog op mijn bucketlijst: een bezoek aan Salar de Uyuni, de zoutvlakten bij Uyuni in Bolivia.
Deze enorme zoutvlakten hebben een oppervlakte van meer dan tienduizend vierkante kilometer en zijn de hoofdattractie voor iedereen die naar dit deel van Bolivia reist.
In februari is het regenseizoen, wat ervoor zorgt dat er op het zout een laagje water ligt, waardoor er een bijzonder spiegeleffect onstaat.
Met een groepje van zes mensen trek ik drie dagen door de omgeving van Uyuni, en we bezoeken als eerste deze wereldberoemde zoutwoestijn.
We rijden stapvoets door een diepe laag bruin water alvorens we aankomen op een spiegelgladde, spierwitte, oneindig ver uitgestrekte vlakte.
De lucht wordt weerspiegeld in het laagje water op de zoutvlakte en we wanen ons als in de wolken – en eerlijk gezegd, van pure bewondering ben ik dat eigenlijk ook.
Ik maak foto na foto, maar het magische, buitenaardse gevoel en de enorme afmeting van de vlakte is moeilijk te vangen op camera.
De chauffeur en gids van de tour – Antonio – overtuigt ons met moeite deze waanzinnige plek te verlaten, en pas als hij zegt dat we nog minstens drie uur moeten rijden, stappen we schoorvoetend weer in de auto.
We rijden naar een zouthotel, waar – je raadt het al – alles is gemaakt van zout. Van de muren tot de bedden, en van de vloer tot de tafels waaraan we ons diner geserveerd krijgen.
De volgende ochtend gaat de wekker vroeg en rijden we door een totaal ander landschap. We hebben de zoutvlakte verruild voor de altiplano: de Boliviaanse hoogvlakte.
Omringd door vulkanen rijden we over stenige, hobbelige zandwegen, door riviertjes en dwars door de woestijn. Het is hier adembenemend mooi – letterlijk, want op ruim 4500 meter hoogte is de lucht een stuk ijler.
De aarde is hier bruin met rood en geel, begroeid met stugge groene struikjes en aan de horizon steken grijze, bruine en rode bergen met besneeuwde toppen de knalblauwe lucht in. We zien groepjes lama’s en vicuna’s op de uitgestrekte vlakten op zoek naar iets eetbaars in de dorre grond, en we zien flamingo’s met felroze veren en zwarte snavels in de bergmeren naar algen scharrelen.
Het is alsof we over de maan rijden, of over Mars. De vormen van de rotsen veranderen met elke kilometer die we afleggen en het weer is al even wispelturig.
Van felle zon tot zwarte wolken, van lichte regen tot dikke sneeuwvlokken, en dan weer terug naar verblindend fel zonlicht.
‘Four seasons in one day’, grap ik, waarop Antonio naar de grillige horizon wijst. Dikke grijze wolken en blauwe lucht worstelen om ruimte, en regen en sneeuw vermengen zich op de voorruit van de auto. ‘Cuatro estaciones en una vista’ grijnst Antonio, vier seizoenen in één uitzicht.
We vervolgen onze weg langs ‘Laguna Colorado’, een meer wat van knaloranje tot zachtroze kleurt door alle mineralen die in het water zitten, en met het voorbijtrekken van de wolken verandert de kleur continu.
Als laatste stoppen we bij een paar geisers, waar de kokende kracht van de vulkanische omgeving in dikke kolkende wolken hete stoom de koude lucht in wordt geblazen.
Deze wederom fantastische dag eindigt bij een hostel aan de rand van twee natuurlijke warmwaterbaden, en na een zeer welkome avondmaaltijd trotseren we de ijzig koude weg van hostel naar bad. Onder een fluweelzwarte hemel met miljoenen twinkelende sterren en een heldere melkweg laat ik me in het hete water zakken en kan ik me geen betere plek op de wereld bedenken om deze betoverende, adembenemende en buitenaards mooie dagen af te sluiten.