Dromen met mijn ogen open

Na een vlucht van twee uurtjes landt het vliegtuig op een grijs en druilerig Eindhoven Airport. Ik daal het trappetje af en loop door de miezerregen over het natte asfalt naar de bagagehal. Het is best fris, maar ik voel de kou niet.
Zenuwachtig sta ik bij de bagageband te wachten totdat deze eindelijk in beweging komt.
Als mijn tas verschijnt maak ik met trillende handen het slotje los waarmee de beschermhoes vastzit, en hijs ik onhandig de banden om mijn schouders – de laatste keer voorlopig.
Jan heeft zijn koffertje ondertussen ook van de band gepakt, en we lopen met de stroom mensen mee naar de schuifdeuren van de aankomsthal. De schuifdeuren waarachter mijn ouders staan!

Mijn laatste dag buiten Nederland spendeerde ik samen met Jan in Barcelona. De zon scheen er vrolijk en hand in hand liepen we over de Ramblas en langs Casa Batllo.
Vanuit Barcelona vliegen we naar Eindhoven, waar mijn ouders, zus en schoonzus met spandoeken en vlaggetjes staan te wachten in de aankomsthal.
Het is heerlijk om iedereen weer te zien en met tranen in de ogen begroeten we elkaar weer voor het eerst sinds honderdtachtig dagen.
Honderdtachtig dagen op reis, honderdtachtig dagen genieten. Mijn droom is uitgekomen: lang op reis, de wereld over.
Het is alles geweest wat ik er van hoopte. Ik heb gevoeld hoe het is om volledig vrij te kunnen zijn in de breedste zin van het woord. Zonder plannen ergens aankomen en dan maar zien hoe het gaat, of plannen maken en deze weer drie keer wijzigen, gewoon, omdat mijn interesses zijn veranderd.
Ik heb door mooie steden gelopen, door gigantische metropolen en door piepkleine dorpjes. Over smalle, oeroude straatjes, langs hoge historische muren, over grote pleinen, door hypermoderne wolkenkrabbers en langs kleine gammele huisjes.
Ik zag enorme uitgestrekte vlakten, waar kuddes wilde paarden, kamelen of lama’s liepen. Door eindeloze bergketens, waar de besneeuwde bergtoppen hoog boven me in de ijle lucht staken, waar wegen bochtig en stenig zijn en de zon genadeloos.
Ik heb gedoken tussen honderden vissen en tientallen schildpadden en haaien.
Ik heb in treinen, bussen en op boten geslapen, en in ontzettend veel verschillende hostels.
Duizenden kilometers heb ik afgelegd met de trein, het vliegtuig, de bus, taxi’s, riksja’s, boten, tuktuk’s, te paard, op de fiets en te voet.
Ik zag de zon opkomen en weer ondergaan in de bergen, op open zee, in de jungle, op de taiga en op het strand. Van min zeven graden in Mongolie tot plus achtendertig graden in Thailand. Van korte broek en slippertjes naar thermokleding en twee paar sokken. Van bijna helemaal alleen in afgelegen natuurgebieden tot dringen voor de metro in drukke steden.
Ik at met stokjes en met mijn handen, uit kommetjes en van roestvrijstalen borden. Rijst en aardappels, quinoa, instant noedels en platbrood, vreemde groenten, exotisch fruit, koffie met gecondenseerde melk, thee met cocablaadjes, kokoswater rechtstreeks uit de kokosnoot en de heerlijkste verse sapjes.
Ik heb vijftien landen bezocht in drie continenten en ieder land had zijn eigen karakter, sfeer, bijzonderheden en hoogtepunten.
Een half jaar lang heb ik mogen dromen. Dromen met mijn ogen open. Mijn voeten mogen volgen waar ze ook heen gingen. En nu is het voorbij. Weer terug naar het gewone leven. Terug naar keurige rijtjeshuizen en verkeersregels waar men zich daadwerkelijk aan houdt. Terug naar rechte sloten en knotwilgen. Terug naar praatjes over het weer en naar plannen maken met een agenda er bij. Maar ook terug naar wc’s waar ik het toiletpapier weer mag doorspoelen, terug naar op de fiets naar vrienden en familie, terug naar iedereen weer kunnen verstaan en over een weekje ook weer terug aan het werk.
Ik heb ongelooflijk genoten. De planeet die wij thuis mogen noemen heeft me meerdere keren tot tranen geroerd. Overal op de wereld zijn mooie plekjes, lieve mensen en bijzondere verhalen te vinden, en ik ben een enorme geluksvogel geweest dat ik zoveel moois heb mogen meemaken.
Mijn reislust is heel eventjes ietsjes gekalmeerd, ik ga me de komende tijd met name bezighouden om hier in Nederland weer mijn draai en mijn ritme te vinden, maar deze reis heeft me ook weer duidelijk gemaakt dat ik nog veel meer plekjes wil zien van onze prachtige aarde.
Dus voor nu: bedankt voor alle lieve berichtjes en reacties, jullie betrokkenheid bij mijn reis zorgde ervoor dat ik nooit echt alleen op reis was. En voor straks: nieuwe reisplannen borrelen vanzelf weer naar de oppervlakte, dus graag tot ziens!