Prop ’till you drop

Op de tafel voor mij ligt alles wat ik mee wil nemen. Kleren, schoenen, toiletspullen, fototoestel, EHBO-set, zonnebrandcrème, reisgidsen en ga zo nog maar even door. In mijn hand een lege rugzak, die hoe langer ik er naar kijk steeds kleiner lijkt te worden.
Ik haal een keer diep adem en begin te proppen.

Mijn leven in dozen

We hebben net alles doorgelopen: het contract, de inventarislijst, en de meterstanden. Nog even oefenen met de deur van de berging, die een beetje een moeilijke klink heeft, en even kijken hoe de afvalcontainer open gaat met het bijbehorende pasje.
Als we alles besproken hebben, zetten we alle drie onze handtekening onder het huurcontract en overhandig ik mijn huurders de sleutel van mijn flat.
Hun flat voor de komende zes maanden.
Ze zwaaien nog vanuit de deuropening als ik samen met ons pap en Jan over de galerij naar de lift loop met een beduidend lichtere sleutelbos in mijn broekzak.

Toestemming, treinschema en trillingen

Mijn reisroute heb ik in grote lijnen vastliggen. Ik weet in welke maand in welk land ik ben en hoe ik er kom. Wat ik in die landen dan precies ga doen, laat ik een beetje over aan waar ik op dat moment zin in heb en plan ik niet te ver vooruit.
Behalve mijn trip door China. Door de regels daar en de beperkte treinkaartjes op sommige trajecten, is het verstandig je reis al behoorlijk goed voor te bereiden.
Weken geleden al plande ik mijn route door China, en daarbij was ik vooral enthousiast over mijn bezoek aan de Jiuzhaigouvallei.
Google vuurt het volledige kleurenspectrum op je af als je naar plaatjes ervan zoekt, met knalblauwe kristalheldere meren, omrand met eindeloze bossen in herfstkleuren en hoge bergen. Watertandend keek ik elke week wel eens naar al dit moois.
Tot vorige week, toen ik alleen maar plaatjes zag van gescheurde wegen, ingezakte bruggen, modderverschuivingen en troebel water.
Een enorme aardbeving verwoestte de hele vallei en het leven van de lokale bevolking ligt in duigen.

Verlof, verhuur en visa

“Jan, kom eens even kijken, ik heb weer een zinnetje veranderd. En ik heb hier een komma weggehaald en daar een hoofdletter toegevoegd. Zo is het beter, toch?”
Het is woensdagavond en ik zit al minstens een halfuur na te denken over een briefje van maar enkele regels. Iedere keer als ik de woorden lees, verander ik een kleinigheid en na iedere minuscule verandering roep ik Jan weg uit zijn kantoor om het goed te keuren. Ik heb zelfs op internet gezocht naar voorbeeldteksten en ik lees de brief hardop aan mezelf voor om te horen hoe het klinkt.
Zo’n drie kwartier en zeven versies later ben ik dan eindelijk klaar met typen.
Nu schrijf ik wel eens vaker brieven, maar het is voor het eerst dat ik een ontslagbrief schrijf.

Big Spender

Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik geen held ben op het gebied van cijfertjes. Op de HAVO haalde ik met de hakken over de sloot een zes voor mijn wiskunde eindexamen, uitrekenen hoe de rekening gesplitst moet worden in een restaurant laat ik het liefst aan iemand anders over en mensen die hun telefoonnummer opnoemen als ‘twee-zesenzeventig-achtenveertig-vierenzestig’, mogen wat mij betreft omhoog vallen.
Toch is er een cijfercombinatie die ik de laatste tijd zó vaak heb ingetoetst, dat ik hem bijna uit mijn hoofd weet.

21.0975

Met verbeten gezicht ren ik de bocht om. Nou ja, echt rennen is het niet meer te noemen ondertussen. Het is de laatste bocht voor de finish en verschillende mensen om me heen maken vaart voor een eindsprint. Daar heb ik echt geen puf meer voor. Nog 50 meter. Nog 20. Nog 10…

Nooit meer naar huis?

Op het prikbord in mijn behandelkamer prijken verschillende vakantiefoto’s. Regelmatig krijg ik vragen hierover en met plezier vertel ik de verhalen achter de foto’s en over de landen waar ze gemaakt zijn. Zo ook vanmiddag.
“Is wat die Floortje Dessing doet niet iets voor jou dan?”, was het antwoord op mijn verhaal over een van de foto’s. “Die was bij zo’n gezin op een tropisch eiland. Nou, als ik daar woonde, ging ik nooit meer naar huis!”. Ik ken de aflevering van Floortjes programma en spontaan begin ik te vertellen over mijn komende reisplannen.
“Wauw, gaaf hoor!”, is de eerste reactie. En meteen daar achteraan: “Misschien kom jij ook wel nooit meer naar huis!”

Enkeltje Beijing

Op mijn bureautje liggen verschillende papieren. Verwijsformulieren, meetlijsten, afleverbonnen, een lijstje met mensen die ik nog moet bellen, en ga zo nog maar even door.
Ik probeer me te concentreren op mijn werk en keurig de dossiers van vandaag bij te werken, maar mijn aandacht wordt getrokken door één enkel stukje papier wat tussen de rest op het bureau ligt. Een stuk papier wat eigenlijk niet hoort bij de overige, werkgerelateerde, paperassen. Een stuk papier met de factuur van mijn treinkaartje erop.

Puzzelen

Ik loop over een aardedonker fietspad, ergens tussen Veldhoven en Waalre in. De bleke gloed van de ver uit elkaar staande lantarenpalen verlicht met moeite de route, maar het weinige licht laat toch het dunne laagje ijs wat zich op de velden heeft gevormd glinsteren.
Een stukje voor me loopt Sander, mijn broer. Als voorbereiding op de halve marathon van Berlijn die we samen willen voltooien in april gaan we regelmatig een stuk hardlopen, en vandaag hebben we veertien kilometer voor de boeg.
Terwijl ik mijn blik vestig op zijn reflecterende hesje wat voor me uit danst, mijn voeten zich een weg zoeken over het lange fietspad en mijn adem witte wolkjes vormt in de koude lucht, stelt Sander de onvermijdelijke vraag, die hij me de afgelopen vier duurlopen ook vroeg: “Hoe staat het met de reis, al tickets geboekt?”
Een extra grote witte ademwolk verraadt mijn zucht als ik hem hetzelfde antwoord geef als de keren ervoor: “Nee. Nog niet. Maar misschien binnenkort”.

Dr. Rob was here

Zijn zachte, Noord Limburgse accent verhult niet de onheilspellende grijns waarmee hij een lange, dikke naald uit de steriele verpakking trekt. Mysterieus zwijgend schudt en mengt hij de inhoud van twee kleine glazen ampullen, waarna hij de vloeibare inhoud zorgvuldig opzuigt in een injectiespuit.
Ik ben niet bang voor naalden, maar bij de aanblik van deze joekel krijg ik het toch een klein beetje benauwd.
“Waar moet die in?”, vraag ik stoerder dan ik me voel terwijl ik overweeg mijn shirt weer over mijn ontblote schouders te trekken.